10 juni 2010

Elegie voor Sylvia

Toen haar vriendinnen stierven en ze alleen achterbleef, werden haar veren dof en ze verkommerde volledig.
Twee kippen kwamen erbij, en Sylvia bloeide op: zij was de baas, haar veren gingen glanzen, en het was meer dan een pakketje dons als je haar optilde.
Zelfs legde ze af en toe een prachtig lichtbruin ei.
Maar toen was het over. Ook bejaarde kippen kunnen een beroerte krijgen. Ze lag nog een dag met scheve kop in een kartonnen doos. We druppelden wat water op haar snavel, wat ze gretig naar binnen werkte.
Ze keek ons nog aan met een helder kippen-oog.

Elegieën voor kippen heb ik niet kunnen vinden. Maar wel deze:

Elegie op mijn hond (1951)
Guillaume van der Graft
...
Mijn leven druilt als regen aan het strand,
ik kan doodeenzaam zijn tussen de vlagen,
Een hond huilt even en een kind bij vlagen
maar ik huil mee met elke wind in ‘t want.

Mijn hond was vlindervrij van ‘t wereldwee,
en zonder hinder van de hinderlagen
der zonde, der verwondering, der vragen
leefde hij met de loop der dingen mee.

Maar hij is dood, mijn kleine zwarte vriend,
die mijn feilen toonde met zijn ogen
en met zijn staart, van goede trouw bewogen.
Ik had het meer dan hij het had verdiend.
...