3 maart 2010
Hoge, hele hoge muren, bedekt met kleurige uitsteeksels. Touwen die van
het plafond naar beneden hangen. Ik in een oncomfortabel klimtuigje,
dat ook nog eens niet echt flatteus is.
Aan mijn voeten speciale klimschoentjes. Ondanks dat ik twee maten
groter heb gekregen dan mijn normale schoenmaat, voelt het alsof mijn
tenen dubbel gebogen krom klem zitten. 'Dat hoort zo', stelt H. me
gerust, 'het is normaal dat je tenen vreselijk zeer doen'. Even later
hang ik meters boven de grond, als een insect aan de muur geplakt. Mijn
tenen op een piepklein uitsteeksel, mijn zwetende vingers glibberen
telkens van een bol paars plastic ding af. Het is de bedoeling dat ik
van paarse bult naar paarse bult klim, maar mijn vingers beginnen
dienst te weigeren, en de volgende paarse bult is echt té ver weg...
Van diep beneden me roept H. me bemoedigend toe: 'als je nou je linker
voet links naar boven zet, kan je misschien die kleine, recht boven je
vastpakken!' Het touw waarmee hij me gezekerd heeft, wordt nog
eens extra strak aangetrokken, alsof hij wil zeggen: omhoog kan je
zelf, naar beneden alleen als ik je toestemming geef...