11 december 2008
'Dat heeft geen zin, daar kan ik niets mee beginnen, ik zie geen letters in hun gezichten.'
...
Niet dat ze niet een keer of wat op een hoopgevend exemplaar stuitten: op een keer las de vrouw bijvoorbeeld een boodschap op het gerimpelde gezicht van een oude man...Maar dat was een heel oude en bewegingloze boodschap geweest. De rimpels op zijn voorhoofd en de rijkdom aan letters onder zijn ogen waren slechts het laatste refrein van een onduidelijke boodschap die zichzelf steeds herhaalde en geen licht wierp op het heden.
uit: het zwarte boek, van Orhan Pamuk