16 november 2018

Grottekening van een roodkeelduiker ontdekt op Ameland

Een eindeloos strand. Niets te zien, geen mens, geen dier. Zand en water, wind en kou. En dan plotseling leven. Min of meer. Een prachtig dier, zoals alleen op natuurfilms te zien is. Maar ondanks de meer dan enthousiaste begroeting van de hond draaide deze grote vogel alleen met zijn kop. Dat was genoeg voor de hond, die eerbied had voor de haakvormige snavel. Wat doe je dan? Dit was niet goed. De vogel meesjouwen? Hoe dan? Onder je arm? Hij was groot, en leek heel wat te wegen. Niets om hem in te wikkelen. En de hond dan? En wat moesten we dan met het dier doen? Ik probeerde die ene langsrijdende auto te stoppen, maar die zag me niet springen en zwaaien, of wilde me niet zien. In de hoop dat de vogel alleen uitgeput was (hij keek best helder uit de oogjes) lieten we hem achter.
de volgende ochtend kwamen we hem weer tegen. Deels.