3 maart 2010
 

Hoge, hele hoge muren, bedekt met kleurige uitsteeksels. Touwen die van het plafond naar beneden hangen. Ik in een oncomfortabel klimtuigje, dat ook nog eens niet echt flatteus is.
Aan mijn voeten speciale klimschoentjes. Ondanks dat ik twee maten groter heb gekregen dan mijn normale schoenmaat, voelt het alsof mijn tenen dubbel gebogen krom klem zitten. 'Dat hoort zo', stelt H. me gerust, 'het is normaal dat je tenen vreselijk zeer doen'. Even later hang ik meters boven de grond, als een insect aan de muur geplakt. Mijn tenen op een piepklein uitsteeksel, mijn zwetende vingers glibberen telkens van een bol paars plastic ding af. Het is de bedoeling dat ik van paarse bult naar paarse bult klim, maar mijn vingers beginnen dienst te weigeren, en de volgende paarse bult is echt té ver weg... Van diep beneden me roept H. me bemoedigend toe: 'als je nou je linker voet links naar boven zet, kan je misschien die kleine, recht boven je vastpakken!'  Het touw waarmee hij me gezekerd heeft, wordt nog eens extra strak aangetrokken, alsof hij wil zeggen: omhoog kan je zelf, naar beneden alleen als ik je toestemming geef...