9 januari 2008
Wim de Haan zat ruim drie jaar in een Jappenkamp, en overleefde het ternauwernood. In plaats van dat deze ervaring hem raar maakte, of bitter ten opzichte van de mensheid, maakte het hem juist een blij mens, met een lenige geest. Of hij was altijd al een blij mens met een lenige geest, en zorgde dat ervoor dat deze ervaring hem niet bitter of raar maakte. Feit is dat hij prachtige tekeningen maakte, en schilderijen, en vrolijke assemblages. Daarnaast maakte hij mooie gedichten en schreef ook nog eens filosofische essays. Op zijn 53ste (toen ik 1 was) ging hij dood, net als zijn vader en grootvader.